 Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Ελλάδα καιρό τώρα έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Πόλεμο διεξάγουμε, με άλλα μέσα. Οι αρμοί της κοινωνίας έχουν διαρραγεί. Οι αριθμοί περιγράφουν τη ζοφερή κατάσταση. Το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 20% του εργατικού δυναμικού βρίσκεται εκτός της αγοράς εργασίας. Το 10% εργάζεται χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη. Τα νοσοκομεία καταρρέουν, οι ηλικιωμένοι δεν έχουν φάρμακα και τα παιδιά το δίχως άλλο υποσιτίζονται ή δεν τρέφονται επαρκώς σωστά. Από παντού ξεπροβάλει η φτώχεια και η ανέχεια. Τα προβλήματα της χώρας μοιάζουν ανυπέρβλητα. Αποκλεισμένη τεχνηέντως από τις αγορές χρήματος, η Ελλάδα εκλιπαρεί για βοήθεια από τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άρχουσα πολιτική τάξη της χώρας, η οποία φέρει την κύρια ευθύνη του σημερινού αδιεξόδου, καλείται σήμερα να βρει τη λύση. Σχήμα οξύμωρο, όσο και τραγικό. Μέσα σ’ όλο αυτά η εξευτελιστική συμπεριφορά της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων απ’ άκρου εις άκρο της Ευρώπης. Η εμμονή της γερμανικής ηγεσίας στην παραδειγματική τιμωρία εκατομμυρίων πολιτών, δεν πρόκειται για πολύ καιρό ακόμη να μείνει ατιμώρητη. Έχει το τίμημα της αυτή η άφρονα πολιτική. Προ του κινδύνου η Ευρώπη να μπει σε περιπέτειες, το έλλειμμα ηγεσίας που παρουσιάζει η ΕΕ θα καλυφθεί, και όχι με τους όρους που θα ήθελε το γαλλογερμανικό διευθυντήριο. Αυτά διδάσκει η ιστορία. Οι πληγές που άνοιξε η επιβολή του πιο σκληρού, κοινωνικά άδικου και οικονομικά αναποτελεσματικού προγράμματος λιτότητας, το οποίο επιβλήθηκε ποτέ στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θα πάρει δεκαετίες πολλές για να κλείσουν. Οι παρατηρήσεις αυτές δεν αποτελούν εύκολη κριτική που μπορεί να περικλείει στοιχεία εθνικοπατριωτισμού και ανέξοδου λαϊκισμού, όπως επιμένουν να λένε οι χορτασμένοι και βολεμένοι συστημικοί αναλυτές. Κι αν την Ελλάδα την λέγαν Γερμανία, τα ίδια θα υποστηρίζαμε. Λένε ότι δεν εκβιάζονται οι λαοί. Δεν είναι αληθές. Πολλά τα παραδείγματα της ιστορίας. Εκβιάζονται και με το παραπάνω. Υπάρχει όμως ένα σωτήριο "αλλά". Μπορεί να μην είναι στο χέρι τους, πολλές φορές, να καθορίσουν το ρου της ιστορίας, αλλά τη μοίρα τους μπορούν και έχουν υποχρέωση να την διαφυλάξουν. Πάνω απ’ όλα την ατομική και συλλογική υπερηφάνεια τους. Στο τέλος τέλος, αυτή είναι η μοναδική κληρονομιά των φτωχών λαών, η παρακαταθήκη τους στις νέες και στις μελλοντικές γενιές αυτού του τόπου. Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη που έχουν χαθεί καιρό τώρα από τη γη των Ελλήνων. Κι αυτό είναι που μας λυπεί. Η ηθική μας χρεοκοπία είναι που πονάει περισσότερο, όχι η οικονομική. |
Πηγή: www.pheme.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου