του Δημήτρη Ποταμιάνου
Ο Σαμαράς θέλει να προχωρήσει στην ανασύνταξη της πατρίδας με τα στρατά πιο λουσάτα και καμαρωτά από ποτέ, τον κλήρο πάντα καλά πληρωμένο και την τιμημένη οικογένεια ξανά πάνω απ’ όλα. Τουλάχιστον, η υποστήριξή του προς τους πολυτέκνους δείχνει πως είναι ο μόνος ίσως που μυρίζεται πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι κυρίως δημογραφικό. Αλλ’ αυτό δεν μ’ εμποδίζει να τον βγάλω από τη λίστα μου, λόγω, πρωτίστως, των άλλων εμμονών του.
Ο Βενιζέλος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως μέσα σε τρία χρόνια θα έχουμε απαλλαγεί από το εθνοσωτήριο σχέδιο που τόσο υπομονετικά κατέστρωσε- ή μήπως κατάπιε;- ο ίδιος. Κι από κοντά το πρωτοπαλλήκαρό του, ο Λοβέρδος, κοντράρεται αυτάρεσκα αλλά και δημαγωγικά με τους εταίρους/ πιστωτές/ καθοδηγητές “μας”, που είχαν το θράσος να μας ζητήσουν να μην αθετήσουμε, προς χάριν των διαβιούντων ανέκαθεν στα ρετιρέ δημοσιογράφων και τραπεζοϋπαλλήλων, τη συμφωνημένη – και επιβεβλημένη από τη στοιχειώδη λογική- ενοποίηση/ εξίσωση των ασφαλιστικών ταμείων. Ασ’ τους κι αυτούς στην άκρη.
Η Παπαρήγα επιμένει πως λαϊκή απαίτηση- και μόνη εγγύση για την προκοπή της χώρας- είναι να μην ξηλωθεί ο Περισσός, από όπου θα μπορεί να συνεχίσει να καταγγέλλει αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ποθεί- να εξακολουθήσει να ζει στην Ευρώπη, με τα στραβά της αλλά και με τα τόσα άλλα καλά της.
Ο Μάνος γυρεύει να μπει στη Βουλή με φωτισμένους ανθρώπους γύρω του που δεν είχαν ποτέ τους κανένα νταραβέρι με την πολιτική. Μα γιατί δεν κάνουν τότε ένα καλό ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, αντί να προσπαθούν να στήσουν άλλο ένα κομματικό μαγαζί;
Το ίδιο περίπου ισχύει και για το περίπτερο της Μπακογιάννη. Που αφού δεν κατάφερε να κληρονομήσει ένα πιο κεντρικό, στην Πλατεία Ρηγίλλης ας πούμε, με νύχια και με δόντια πασχίζει να τραβήξει πελατεία σε μιαν έρημη γειτονιά, αρνούμενη μάλιστα να βάλει και οποιονδήποτε συνεταίρο – και φυσικά όχι πάνω από το κεφάλι της- στην προβληματική επιχείρηση.
Ο Κουβέλης έχει πολλά δίκια με το μέρος του, αλλά μάλλον τον αποκοιμίζουν και τον ίδιο τα τόσο στρογγυλά του λόγια, έτσι που ξεχνά ή μάλλον δυσκολεύεται ν’ αναγνωρίσει πως η ανατροπή θέλει και μερικά πιο τολμηρά όνειρα, ενώ στον ξύπνιο μας χρειάζονται οπωσδήποτε και οι αιχμές, όχι μόνον οι μεγάλες αλλά κι από καιρό στομωμένες από τον στόμφο προσδοκίες.
Ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή, στον αντίποδα ακριβώς, δεν διστάζουν να βγάλουν τα μαχαίρια. Κι αν είναι κάτι που δεν θέλουμε και μας έχει σίγουρα περισσέψει είναι οι αιματοχυσίες. Μικροί και μεγάλοι νονοί κυκλοφορούν πολλοί ανάμεσά μας. Πότε επί τέλους θα πεισθούν σαν τον Σολότσο του Μάριο Πούτζο πως το αίμα βλάφτει τις δουλειές; Είναι μάλλον άχαρο πράγμα και κοστίζει πολύ.
Ο Καρατζαφέρης και τ’ άλλα λαϊκά παλληκάρια του έχουν παίξει- άγνωστο γιατί- τόσο πολύ στα κανάλια και στις εφημερίδες, που μας ζάλισαν πια κι είναι αδύνατον να συνέρθουμε ύστερα από τις απανωτές κωλοτούμπες τους. Απορίας άξιο πώς του ανοίγει ακόμα ατάραχος την πόρτα του ο πρώτος πολίτης της χώρας.
Οι οικολόγοι- πράσινοι- αχ, αυτό το ωραίο χρώμα της ελπίδας και της ελευθερίας κινήσεων- στο διαφημιστικό σποτάκι τους δεν πρόσεξαν ότι διασύρεται το δικό τους το σύμβολο της αειφορίας. Δεν θέλουμε, λένε, άλλη ανακύκλωση των ίδιων φθαρμένων πολιτικών. Μα, για κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, η βιώσιμη ανάπτυξη- η ζωή νέτα σκέτα- από εκεί ακριβώς αντλεί τις δυνάμεις της. Από την αξιοποίηση φθαρμένων μεν αλλ’ ανακυκλώσιμων με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο υλικών. Εκτός πια κι αν έχουμε πεισθεί πως μέσα σ’ αυτόν τον ελεινό κάδο που είναι η νεοελληνική πολιτική αρένα μόνο σαβούρα που δεν λιώνει με τίποτα μπορούμε να βρούμε. Αλλ’ αυτό κομμάτι σκληρό ακούγεται, όταν μιλάμε για συντοπίτες μας καθώς και για ιδέες που βρήκαν ένθερμους υπερασπιστές σ’ αυτήν την ξεπερασμένη έστω σκηνή.
Ακόμα και δια της εις άτοπον απαγωγής- και με τη βοήθεια οπωσδήποτε του Άρη Δαβαράκη- μένει, λοιπόν, να ψηφίσω τον Τσίπρα. Και ναι, τέρμα βέβαια τα φύκια που μας πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες. Τα ισχνά ψαράκια που μας τα σερβίρουν ως παχύ και νόστιμο κρέας. Δεν είναι όμως αυτή η εντύπωσή μου όταν ακούω το “χωνί” του Συνασπισμού. Μου ζεσταίνει εμένα τουλάχιστον την καρδιά η ελπίδα να έχουμε κάποτε μια πιο δίκαιη και φιλική, ανθρώπινης κλίμακας διακυβέρνηση. Αλλ’ εκεί ίσως που περισσότερο με κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας είναι όταν είπε πως “με ανθρωποφάγους δεν μοιράζομαι συνταγές”. Πάντα μου θεωρούσα ευπρόσδεκτες τις τιμητικές αναφορές στους τρόπους της κουζίνας, αλλλά στη δήλωση αυτή υπήρχε κι άλλο ένα θετικό στοιχείο: Καλοσυνάτοι κι ευγενικοί είπαμε να’μαστε, αλλά πρέπει επίσης να φυλαγόμαστε από τις κακοτοπιές και τ’ άγρια θηρία. Μην την πάθουμε σαν τον καλό Σαμαρείτη.
