Πάνε δέκα χρόνια από τότε που διάλεξα να ζω στην Αίγινα. Είναι ευλογία. Χωρίς να διαπράξω κανενός είδους αυθαιρεσία, είμαι μόνιμα εγκατεστημένος στην καρδιά τού μόνου ζωογόνου πάρκου που απέμεινε στην Αθήνα, του μεγάλου θαλασσινού κήπου τού Σαρωνικού.
Δεν λείπουν βέβαια οι καθημερινές δυσκολίες. Λιγοστό νερό, απαγορευτικά υφάλατο τα καλοκαίρια, ακατάλληλο ακόμα και για το πότισμα των κηπευτικών. Η σαφώς εφικτή σύνδεση του νησιού με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ μέσω ενός υποθαλάσσιου αγωγού χρονίζει απελπιστικά. Σειρά μελετών την έχουν αναδείξει ως μόνη λύση στο πρόβλημα, αλλά πότε η δαπάνη τρομάζει (δε μιλάμε πάντως για τρελά ποσά, η τελευταία νοικοκυρεμένη εκτίμηση της προηγούμενης δημοτικής αρχής προβλέπει κόστος της τάξεως των 14 εκ. ευρώ- κρατείστε, παρακαλώ, το νούμερο και συγκρίνετέ το με ό, τι ακολουθεί πιο κάτω), πότε χάνονται οι προθεσμίες για την ένταξη του έργου σε κάποιο περιφερειακό αναπτυξιακό πρόγραμμα, κι ανοίγει έτσι ο δρόμος για νέες “χρυσοφόρες” μελέτες, που θα μείνουν κι αυτές στο συρτάρι, και πάει λέγοντας. Οι πολυκαιρισμένοι πυλώνες της ΔΕΗ τα’ φτυσαν πέρσι, Αυγουστιάτικα, κι είχαμε πλήρη ή μερική συσκότιση για πάνω από δύο εβδομάδες. Οι φιστικιές μας μαραζώνουν, καθώς λείπει αυτήν τη φορά η κοινοτική αλληλεγγύη και συνοχή, που θα επέβαλλε όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιεργητές/ παραγωγοί να κόβουν εγκαίρως και να καίνε τα προσβεβλημένα από τον ευρύτομο και τ’ άλλα παράσιτα κλαδιά, αντί να τα ραντίζουν εξοντωτικά κατόπιν εορτής με χημικά δηλητήρια. Τα σκουπίδια μας δε βρήκαμε ακόμα τον τρόπο να τα διαχειριζόμαστε αυτόνομα- παράχωση επί τόπου, ανακύκλωση, κομπόστ- κι εξαρτόμαστε από τις ήδη ασφυκτιούσες χωματερές της υπόλοιπης Αττικής. Και άλλα διάφορα τέτοια, ζωτικά βέβαια, προβλήματα.
