Πάνε δέκα χρόνια από τότε που διάλεξα να ζω στην Αίγινα. Είναι ευλογία. Χωρίς να διαπράξω κανενός είδους αυθαιρεσία, είμαι μόνιμα εγκατεστημένος στην καρδιά τού μόνου ζωογόνου πάρκου που απέμεινε στην Αθήνα, του μεγάλου θαλασσινού κήπου τού Σαρωνικού.
Δεν λείπουν βέβαια οι καθημερινές δυσκολίες. Λιγοστό νερό, απαγορευτικά υφάλατο τα καλοκαίρια, ακατάλληλο ακόμα και για το πότισμα των κηπευτικών. Η σαφώς εφικτή σύνδεση του νησιού με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ μέσω ενός υποθαλάσσιου αγωγού χρονίζει απελπιστικά. Σειρά μελετών την έχουν αναδείξει ως μόνη λύση στο πρόβλημα, αλλά πότε η δαπάνη τρομάζει (δε μιλάμε πάντως για τρελά ποσά, η τελευταία νοικοκυρεμένη εκτίμηση της προηγούμενης δημοτικής αρχής προβλέπει κόστος της τάξεως των 14 εκ. ευρώ- κρατείστε, παρακαλώ, το νούμερο και συγκρίνετέ το με ό, τι ακολουθεί πιο κάτω), πότε χάνονται οι προθεσμίες για την ένταξη του έργου σε κάποιο περιφερειακό αναπτυξιακό πρόγραμμα, κι ανοίγει έτσι ο δρόμος για νέες “χρυσοφόρες” μελέτες, που θα μείνουν κι αυτές στο συρτάρι, και πάει λέγοντας. Οι πολυκαιρισμένοι πυλώνες της ΔΕΗ τα’ φτυσαν πέρσι, Αυγουστιάτικα, κι είχαμε πλήρη ή μερική συσκότιση για πάνω από δύο εβδομάδες. Οι φιστικιές μας μαραζώνουν, καθώς λείπει αυτήν τη φορά η κοινοτική αλληλεγγύη και συνοχή, που θα επέβαλλε όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιεργητές/ παραγωγοί να κόβουν εγκαίρως και να καίνε τα προσβεβλημένα από τον ευρύτομο και τ’ άλλα παράσιτα κλαδιά, αντί να τα ραντίζουν εξοντωτικά κατόπιν εορτής με χημικά δηλητήρια. Τα σκουπίδια μας δε βρήκαμε ακόμα τον τρόπο να τα διαχειριζόμαστε αυτόνομα- παράχωση επί τόπου, ανακύκλωση, κομπόστ- κι εξαρτόμαστε από τις ήδη ασφυκτιούσες χωματερές της υπόλοιπης Αττικής. Και άλλα διάφορα τέτοια, ζωτικά βέβαια, προβλήματα.
Σ’ ένα πράγμα δεν δυσκολεύτηκα ωστόσο τα δέκα ολόκληρα χρόνια που πέρασαν. Να πάρω το καράβι για τον Πειραιά και την πολύπαθη Αθήνα, και, με σαφώς μεγαλύτερο ενθουσιασμό, το πλοίο της επιστροφής. Εν τάξει, θάλασσα δεν παύει να είναι κι ο Αργοσαρωνικός, κι οι αέρηδες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντης, ιδίως, κι ο Σιρόκος (κατά σειρά, για τους αταξίδευτους, Βόρειος, Βορειοδυτικός και Νοτιοαανατολικός άνεμος) ασφαλώς και σαρώνουν κατά περίσταση τον κόλπο. Η διαδρομή είναι όμως μικρή και το περίκλειστο οπωσδήποτε πέλαγος τα μεγάλα πια καράβια σπανιότατα εμποδίζονται, από τη φύση τουλάχιστον, να το διασχίσουν. Δυό φορές όλες κι όλες μέσα στη δεκαετία, από τη μετοικεσία μου και μετά, το προγραμματισμένο ταξίδι μου προς Πειραιά ματαιώθηκε, καθώς η φουσκοθαλασσιά δεν επέτρεπε στα πλοία να πιάσουν με ασφάλεια στο λιμάνι. ( Ματαίωση- αποκλεισμός, όπως επίσης τον λένε- που, μεταξύ μας, διόλου δε με στενοχώρησε.) Α, ναι, και τρεις- τέσσερις ακόμα φορές τα παπούτσια και τα πόδια μου βραχήκαν λίγο, καθώς τ’ αγριεμένα κύματα είχαν ανέβει ως πάνω στην προβλήτα. (Ας είχα το νου μου, να φοράω γαλότσες.)
Δικαιολογούν, λοιπόν, αυτές οι μικροαναποδιές το σχεδιαζόμενο τερατούργημα (βλ. οικτρό πρόπλασμα στη φωτογραφία), που υπό την πίεση καταφερτζήδων εργολάβων- μεταξύ αυτών, ένας ονόματι Ανδριάνης, ο πιο πιεστικός- ενέκρινε το περασμένο καλοκαίρι το Κ.Α.Σ (κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο)- κατά πλειοψηφία, σημειωτέον, άρα υπήρξαν και παρέμειναν απτόητες ως το τέλος και μερικές ευσυνείδητες φωνές- και προσυπέγραψε φαρδιά πλατιά τις προάλλες ο άβουλος- μορφονιός μεν ο ίδιος, στερούμενος όμως, κατά τα άλλα, στοιχειώδους καλαισθησίας- κηπουρός/ υπουργός του Πολιτισμού/Τουρισμού/Αθλητισμού μας (άσε, βρε παιδί μου, και κανέναν άλλο να σκαλίσει στα πιο γόνιμα αυτά χωράφια μας); Η λυπητερή πρώτα. Το υπό εκτέλεση έργο (έχει πεισθεί να το προχωρήσει και το δημοτικό μας συμβούλιο): 6.500.000 ευρώ (τα μισά δηλαδή περίπου χρήματα απ’ όσα χρειάζονται για να λύσει οριστικά η Αίγινα το πρόβλημα του πόσιμου και ποτιστικού νερού- βλ. πιο πάνω!). Αλλά σας οφείλω επί τέλους τώρα και την περιγραφή του αξιοθρήνητου εγχειρήματος. Ένας γιγάντιος κυματοθραύστης, από ποντισμένους ογκόλιθους, μήκους 580 μ. και ύψους 2 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο του παλιού λιμανιού, από την παραλία της Αύρας δηλαδή, κάτω από την εμβληματική μοναδική σωζόμενη Κολώνα της Ακρόπολης της Αίγινας μέχρις, ανοιχτά, το φανάρι του Αη- Νικόλα.
Προσπερνώ τις εύλογες ενστάσεις για την αισθητική τού πελώριου αυτού φράχτη, καθώς και τις ανησυχίες των φρονίμων αρχαιολόγων και οικολόγων (των πρώτων για τις απειλές κατά του εναπομείναντος ενάλιου μνημειακού πλούτου, των δεύτερων για τη διατάραξη της περιβαλλοντικής ισορροπίας στην είσοδο του νησιού.) Και μένω μόνο στη σκοπιμότητα/ χρησιμότητα της υπερμεγέθους αυτής κατασκευής. Για να διευκολυνθούν, υποτίθεται, τα πλοία ν’ αράζουν ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες στο κεντρικό μας λιμάνι. Πόσο εξυπηρετικός μπορεί να είναι, όμως, εν τέλει, ο χρυσοπληρωμένος φράχτης; Δίνω αμέσως τον λόγο σε δύο γνώστες του ζητήματος. Στον πλοίαρχο Φίλιππο Χατζηπέρη, πρώτα: « Ναι, (ο κυματοθραύστης) θα σπάει τα κύματα, όπως κάθε εμπόδιο που προβάλλεται εμπρός τους, αλλά δεν θ’ απαγγιάζει τα πλοία από τον αέρα... Η επιφάνεια των εξάλων της πλευράς των πλοίων που υφίσταται την πίεση του (ισχυρού κατά περίσταση) αέρα είναι κατά μέσον όρο περίπου 100 μ. χ 10 μ= 1000μ2. Η πίεση αυτή καθιστά δύσκολους και επικίνδυνους τους χειρισμούς αγκυροβολίας και πρυμνοδέτησης (έστω και με τη βοήθεια του bow thruster- προπέλας πλώρης). Το πρόβλημα θα επιταθεί διότι δεν (θα) μπορούν (τα πλοία) να φουντάρουν τις άγκυρές τους με έκταμα τουλάχιστον 6 κλειδιών (6χ27,5 =165 μ.) για να κρατηθούν.( Καθώς) παρεμβάλλονται οι αρχαίοι μόλοι σε απόσταση 210 μ. από τις προβλήτες. Δηλαδή, μήκος πλοίου 100μ. + έκταμα καδένας 165μ. >210μ., γεγονός που καθιστά ανασφαλές το («περιφραγμένο» νέο) « λιμάνι» μας.»
Αλλά την τελευταία κουβέντα μάλλον πρέπει να την έχει ο ογδονταπεντάχρονος ντόπιος θαλασσόλυκος Κώστας Ηλίας ( Βικτώρια Τράπαλη: Στης φουρτούνας τον καιρό.) «Όποιος το πρότεινε αυτό, πρέπει να έρθει το κάρο να τον πάει στο τρελοκομείο. Με τέτοιο άνοιγμα, θα μπαίνει ζωντανός ο καιρός μέσα, το αντιμάμαλο θα σαρώνει τα πάντα... (Και) η Αύρα θα γίνει βουρκάρι. Και οι μόλοι οι αρχαίοι... τι να (σας) πω; Πρώτα απ’ όλα δεν θα αφήνουν στα σκάφη περιθώρια να τιμονάρουν για να δέσουνε.»
Και καλά, η λύση υπάρχει γι’ «αυτόν που το πρότεινε». Αλλά τους άλλους που το δεχτήκανε και πρόσθεσαν τις επίσημες υπογραφές τους κάτω από τη δόλια πρόταση, αυτούς τι θα τους κάνουμε; Κι εμείς πάλι βέβαια, αν δεν προκάνουμε να τους ξαποστείλουμε, τι θ’ απογίνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου